🌈✨ Ik heb de kracht van geluk na het verlies van mijn stilgeboren baby’s helemaal teruggevonden 🕊️💔

Het is verbazingwekkend hoe het leven ons soms op onverwachte manieren raakt. Daar waar mijn leven de eerste jaren het verlies uitzichtloos voelde. Doelloos ook want wat moest ik nu gaan doen? Zelf moeder worden zat er echt niet in, zeker niet na de hersenbloeding die ik in 2011 kreeg. Nog een keer zwanger worden werd ten zeerste afgeraden. Ik ben echt blij dat ik na de artsen heb geluisterd. Want toen in 2014 een bloedziekte werd gediagnostiseerd besefte ik dat het negeren van het advies had kunnen betekenen. De kans dat ik deze post had kunnen schrijven was klein geweest.

Nu jaren na het verlies van Tom en Tim voel ik een diepe vreugde en dankbaarheid voor de tijd die ik met Tom en Tim heb gedeeld, hoe kort die ook was. 🌟De dagen van hun geboorte tot en met het afscheid zijn de enige herinneringen die ik heb.

Hoewel Tom en Tim niet fysiek bij mij zijn, is hun aanwezigheid overal om mij heen voelbaar. 🌈💖 In plaats van mijn verdriet weg te stoppen, heb ik ervoor gekozen om het te omarmen en Tom en Tim te laten verweven in mijn dagelijkse leven. De foto’s, kleine herinneringen en symbolen die mij aan mijn jongens herinneren, zijn nu waardevolle puzzelstukjes van mijn verhaal.

De reis naar me weer volledig gelukkig voelen is verre van gemakkelijk geweest. Er was een periode dat ik niet verder wilde leven. Het leven voelde zo zinloos. Mijn moederwens was zo groot. Ik ben moeder en voel me ook echt moeder, maar ik heb geen kinderen om op te voeden. En toch is er een intens geluk ontstaan. Het komt voort uit het besef dat liefde zich niet laat beperken door het lijfelijk aanwezig zijn. Mijn stilgeboren baby’s hebben mij geleerd dat het oké is om te rouwen, verdriet te voelen, ongelukkig te zijn, maar ook de korte tijd die ik met hem heb gehad te koesteren en daar intens dankbaar voor te zijn.

De afgelopen jaren hebben mij geleerd dat het leven niet maakbaar is. Het leven kent hoogtepunten, maar zeker ook dieptepunten. De dieptepunten leren je te waarderen wat er wél is in het leven. Het verlies van dierbaren hoort nu eenmaal bij het leven. Ik heb geleerd te omarmen wat er wel mogelijk is. Ik kan intens genieten van de mooie momenten in mijn leven. Dit hoeven geen grootse dingen te zijn. Het ‘vogelrestaurant’ in mijn tuin waar dagelijks een roodborstje, merels, vinken, mezen, mussen en soms een tortelkoppeltje komen eten geeft een fijn gevoel. Het zijn deze dingen die mij dat fijne gevoel geven. Of de dagelijkse wandeling die ik maak, waarbij het mij niet uitmaakt of het goed of slecht weer is.

Het intense geluk dat ik nu echt kan voelen, betekent niet dat ik mijn verdriet ontken, of het wegstop…  Het is meer dat dit er gewoon mag zijn. Soms overvalt mij het gemis opeens. Ik weet inmiddels dat dat gevoel weer weggaat als je het er kan laten zijn. Het verdriet, gemis en ook verlangen naar Tom en Tim kan soms heftig voelen. En dat is oké! Tom en Tim hebben me zoveel geleerd. Ik ben echt trots dat ik mij moeder van hen mag noemen.

Wil jij je na het verlies van jouw baby ook voelen? Sluit je aan bij de Sisterhood! Op een luchtige en  fijne manier ga je hier ervaren dat het voor jou ook mogelijk is. Je bent welkom!