Leven zonder verlies, verraad of verdriet? Onmogelijk.
Net zoals het onmogelijk is om écht te leven zonder je hart open te stellen voor alles wat zich aandient.
Zonder te voelen.

Er was een tijd dat ik dacht dat ik moest kiezen:
verdriet óf geluk.
Sluiten óf openstaan.
Doorgaan óf stilstaan.

Tot ik me herinnerde: mijn hart is groot genoeg.
Groot genoeg om rouw en vreugde tegelijk te dragen.
Om pijn én dankbaarheid te laten stromen.
Om het donker niet te vrezen, omdat ik weet hoe krachtig mijn licht is.

Wat me hielp?
Verbinding.
Met de natuurlijke wereld.
Met mijn lichaam.
Met anderen die wéten hoe het voelt.
En vooral: met mijn eigen stem.

Door te schrijven, te spreken, te huilen, te ademen, te zijn.
Ik leerde opnieuw zingen met mijn ziel.

Laat jouw woorden ook stromen.
Laat ze je verbinden.
Met jezelf. Met het leven. Met alles wat je verloren hebt én alles wat nog op je wacht.

Dit is je herinnering:
Je hoeft het niet alleen te dragen.
En je bent gemaakt om te voelen. Alles.