Ik ben nog hier. Maar zonder hen.

Drie keer droeg ik nieuw leven. Drie keer moest ik afscheid nemen.

Eerst was er Jasmijn. Mijn eerste kindje. Zo gewenst, zo geliefd – maar na een miskraam moest ik haar loslaten, nog voor ik haar kon vasthouden.

Toen kwamen Tom (2006) en Tim (2007). Mijn zoontjes. Mijn lichaam werd ziek door HELLP, en terwijl ik ternauwernood overleefde, deden zij dat niet.

Drie keer moeder. Drie keer afscheid. Drie keer een liefde die geen armen vond om te omhelzen.

Ik had me zó voorbereid op hun komst. De babykleertjes lagen klaar. De knuffels stonden op hun plek. De babykamer was besteld. Maar toen het stil werd, bleef álles stil. Geen eerste huiltje. Geen zachte handjes om vast te houden. Alleen een leegte die met geen woorden te vullen was.

De leegte die niemand ziet

Rouw is niet alleen verdriet. Het is liefde zonder bestemming. Het is zoeken naar een manier om moeder te zijn, zonder dat iemand je zo ziet. Want de wereld draait door. Er wordt verwacht dat je ‘verdergaat’, dat je het ‘een plek geeft’. Maar hoe geef je een plek aan iets dat zó met je verweven is?

De leegte was allesomvattend. Overal om me heen zag ik baby’s. Ik hoorde moeders klagen over gebroken nachten, over volle luiers, over het moederschap dat zo zwaar kon zijn. En ik? Ik wilde niets liever dan waken bij een kindje dat huilt, troosten, voeden, zorgen. Maar er was niets. Alleen stilte.

En in die stilte ging ik op zoek. Niet naar ‘verdergaan’, maar naar hóe ik met mijn verlies kon leven. Ik leerde dat rouw niet weggaat, maar meegroeit. Dat liefde niet verdwijnt, maar een andere vorm vindt. Dat moeder zijn niet stopt bij een ademhaling, maar verder leeft in de liefde die ik blijf voelen.

Ik besta. En zij ook.

Lange tijd wilde ik het niet voelen. Niet wéér opstaan in een leven waarin zij er niet waren. Ik was fysiek aanwezig, maar ik leefde niet. Tot ik op een dag besefte: ik bén hun moeder. Nog steeds. Hun leven is niet gestopt omdat zij er niet meer zijn. Hun bestaan leeft voort in mij. In mijn hart, in mijn woorden, in hoe ik ze herinner en in hoe ik mijn liefde geef aan anderen.

Ik besta. En zij ook.

Elke keer dat ik hun namen uitspreek, leven ze voort. Elke keer dat ik iemand steun die hetzelfde meemaakt, blijft hun liefde stromen. Mijn moederschap ziet er anders uit dan ik ooit had gehoopt, maar het is er. Altijd.

Jij hoeft deze weg niet alleen te lopen

Misschien herken jij dit. Misschien draag jij ook liefde zonder bestemming. Misschien voel jij je onzichtbaar als moeder, terwijl jouw kind(eren) voor altijd in jou voortleven.

Weet dan: je bent niet alleen.

Als de leegte allesomvattend voelt. Als je niet weet hoe verder. Als je wilt léven in plaats van overleven… je bent welkom.

➡️ www.desireevannieuwenhoven.nl

#StillbornSisterhood #RouwEnLiefde #MoederschapNaVerlies #StilgeborenMaarNietVergeten #LevenNaVerlies #JijBentNietAlleen