Voor Desirée is het nu (in 2025) negentien en achttien jaar geleden dat haar zoontjes Tom en Tim ter wereld kwamen. Beide keren kreeg ze het HELLP-syndroom, waardoor haar zoontjes de zwangerschap niet overleefden. Toch zijn ze er voor mij nog altijd. In de loop van de tijd merkte ik dat het onderwerp lastig bespreekbaar is. In mijn directe omgeving kan ik altijd terecht, maar daarbuiten voelt het alsof er een taboe op ligt. Veel mensen weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Mensen maken vaak goedbedoelde maar pijnlijke opmerkingen.

Opmerkingen als: ‘Je bent nog jong, er komt vast nog een kans’ of ‘Als het een meisje was, was het misschien wel goed gegaan. Sommige reacties zijn ontzettend ondoordacht. Goed bedoeld, maar zeer pijnlijk. Mensen maken vaak goedbedoelde maar pijnlijke opmerkingen.’ Het doodzwijgen en ontkennen gebeurt helaas nog steeds. Babysterfte onderscheidt zich van andere vormen van rouwverwerking. Iedereen kent wel een bepaalde vorm van verlies. Een overleden opa of oma bijvoorbeeld, daar heeft iedereen herinneringen aan. Zij hebben voor de omgeving veel meer geleefd.

Bij stilgeboorte is dat niet zo. Zo’n kindje heeft veel minder geleefd, of zelfs niet eigenlijk. De omgeving gaat veel sneller over naar de orde van de dag. Mensen die een kindje hebben verloren kunnen niet doen alsof er niets gebeurd is. Zo werkt dat natuurlijk niet. Om te voorkomen dat de omgeving zich ongemakkelijk voelt, vermeed ik een tijd lang de confrontatie. Ik zei dan dat ik geen kinderen had. Ik voelde me dan zo schuldig, want ik ben toch gewoon moeder van Tom en Tim? Daar besloot ik mee te stoppen. Als mensen mij nu vragen of ik kinderen heb, zeg ik dat ik moeder ben van twee stilgeboren jongens en ook mijn miskraamdochter vergeet ik niet. Haar heb ik om het tastbaar te maken Jasmijn genoemd.