Ik snap dat jij je schuldig voelt

Het leven heeft een manier om ons te testen op manieren die we nooit hadden kunnen voorzien. Voor sommigen van ons is dat een reis door het hartzeer van het verlies van een baby. Het is een reis die ons door een labyrint van emoties leidt, waarin schuldgevoel en momenten van geluk soms onverwacht met elkaar verstrengeld raken. Als moeder, als iemand die deze reis twee keer heeft afgelegd, wil ik delen hoe het voelt, hoe het is om te rouwen en soms, heel soms, een glimp van geluk te ervaren.

Het is moeilijk om te beschrijven hoe het voelt om je baby te verliezen. Het is alsof de wereld stopt met draaien, alsof de lucht om je heen dikker wordt, en ademen een opgave wordt. Het verdriet is verpletterend, overweldigend. En te midden van dit alles sluipen de schuldgevoelens binnen, als een ongenode gast die zich in je hart nestelt. Het is bijna onvermijdelijk om je af te vragen: “Waarom voel ik me gelukkig, zelfs maar voor een moment, te midden van deze diepe pijn?”

Geduld

Soms gebeuren er momenten van geluk. Misschien is het een glimlach die doorbreekt tijdens het kijken naar een zonsondergang, of een hartelijk lachen bij het herinneren van een grappige anekdote over de zwangerschap van je baby. In die momenten, waarin het verdriet zich even terugtrekt, voel je je schuldig. Hoe kan ik gelukkig zijn als mijn zeer gewenste baby’s Tom en Tim er niet meer is? Hoe kan ik lachen als mijn hart gebroken is?

Het antwoord is complex en ligt diepgeworteld in de menselijke ervaring. Het is belangrijk om te erkennen dat het leven bestaat uit gelaagde emoties. Rouw en geluk kunnen naast elkaar bestaan ​​in de complexe weefsels van ons bestaan. Het ervaren van geluk betekent niet dat we ons verdriet negeren of ontkennen. Het betekent gewoon dat we onszelf toestaan ​​om te voelen, om alle emoties die in ons opkomen te omarmen.

Voor degenen die worstelen met schuldgevoelens over momenten van geluk, is het belangrijk om te onthouden dat je verdriet niet minder echt of geldig is omdat je af en toe geluk ervaart. Het betekent niet dat je niet genoeg geeft om je baby of dat je het verdriet niet waardig bent. Het betekent eenvoudigweg dat je menselijk bent, dat je een complex wezen bent dat in staat is tot een breed scala aan emoties.

toestemming

Het is ook belangrijk om jezelf toestemming te geven om te voelen wat je voelt, zonder oordeel. Schuldgevoelens zijn een natuurlijke reactie op het verlies van een geliefde, maar ze hoeven niet je enige reactie te zijn. Je mag je verdrietig voelen, boos, leeg. Maar je mag ook geluk ervaren, zelfs als het maar voor een kort moment is.

Voor mij was het omgaan met schuldgevoelens een proces van zelfacceptatie. Ik moest mezelf toestaan ​​om menselijk te zijn, om alle emoties te ervaren die bij mijn verlies van Tom en Tim hoorden. Ik moest mezelf eraan herinneren dat het oké was om te lachen, om plezier te hebben, zelfs als ik mijn baby’s Tom en Tim miste met elke vezel van mijn wezen. Ik moest mezelf toestaan ​​om te leven, zelfs te midden van de dood.

Als je worstelt met schuldgevoelens na het verlies van je baby, weet dan dat je niet alleen bent. Het is een deel van het rouwproces, een deel van de menselijke ervaring. En terwijl de weg soms hobbelig is en vol valkuilen, is er hoop. Er is hoop in de kleine momenten van geluk, in de warmte van een omhelzing, in de troost van een vriendelijk woord.

lief zijn voor jezelf

Dus, lieve moeder die zicht schuldig voelt om de geluksmomentjes na babyverlies,  wees niet te hard voor jezelf. Geef jezelf toestemming om te voelen, om te rouwen, om te ervaren. En wees niet verbaasd als af en toe een sprankje geluk doorbreekt in de duisternis. Je verdient het om te leven, om lief te hebben, om gelukkig te zijn, zelfs te midden van het verdriet.