Doodzwijgen of erkennen? Stilgeboren baby’s verdienen een stem

Het is een van de meest aangrijpende pijnen: je baby verliezen voordat het leven goed en wel begonnen is. Het verdriet van ouders die hun kindje stilgeboren moeten laten gaan, is immens. Maar wat het vaak nog zwaarder maakt, is het zwijgen dat erop volgt. Een stilte die niet troostend is, maar schrijnend.

De pijn van het zwijgen

“Hij was er toch nog niet echt.”
“Misschien is het beter om het achter je te laten.”
“Je bent jong, je kunt nog een kindje krijgen.”

Dit zijn uitspraken die ouders van stilgeboren baby’s helaas maar al te vaak horen. Goed bedoeld, misschien. Maar woorden zoals deze raken een diepe wond. Ze ontkennen het bestaansrecht van het kindje. Het voelt alsof het verlies wordt gebagatelliseerd, alsof de liefde voor dat kindje minder waardevol zou zijn. Het laat ouders achter met een allesoverheersende vraag: “Heeft mijn kindje er eigenlijk wel toe gedaan?”

Laat me je vertellen: dat heeft hij of zij wel.

Mijn baby heeft geleefd. Niet alleen in mijn buik, maar ook in mijn dromen, in mijn toekomst. Hij of zij heeft mijn hart gevuld met liefde, met hoop, en helaas ook met rauwe pijn. Maar dat maakt het bestaan niet minder waardevol. Integendeel. Het verlies onderstreept juist hoe groot de liefde is — een liefde die blijft, altijd.

De kracht van erkenning

Het doodzwijgen van stilgeboren baby’s doet pijn. Maar spreken brengt heling. Iedere stilgeboren baby verdient een naam. Een herinnering. Een plek in verhalen, gesprekken en in de harten van degenen die erom geven. Door te spreken, erkennen we het bestaan van het kindje en de onvoorwaardelijke liefde van de ouders. Dat maakt een wereld van verschil.

Hoe kun je helpen?

Misschien vraag je je af: wat kan ík doen om ouders te steunen die een stilgeboren kindje hebben verloren? Hier zijn enkele manieren:

• Vraag naar de naam van het kindje. Gebruik die naam. Het kan een enorme troost zijn voor ouders om te merken dat hun baby wordt erkend.
• Luister. Zonder oordeel, zonder oplossingen te willen aandragen. Gewoon luisteren naar wat er gezegd wordt — of niet gezegd wordt.
• Wees stil, maar aanwezig. Soms schieten woorden tekort. Dat is niet erg. Jouw aanwezigheid kan al voldoende zijn om steun te bieden.

Stillborn Sisterhood: de kracht van samen

Voor ouders die een stilgeboren kindje hebben verloren, kan het voelen alsof je in een leegte belandt. Maar je bent niet alleen. Binnen de Stillborn Sisterhood ervaren we keer op keer de diepe verbondenheid tussen ouders. Het is een plek waar je elkaar vaak zonder woorden begrijpt. Waar verdriet gedeeld wordt, maar ook liefde, kracht en hoop. Het herinnert ons eraan dat we dit niet alleen hoeven dragen.

En als jij een ouder bent van een stilgeboren kindje?

Weet dat jouw verhaal ertoe doet. Dat jouw kindje ertoe doet. Je hoeft het niet stil te houden als je voelt dat je wilt spreken. Er is geen juiste of verkeerde manier om dit verlies te dragen. Het mag verweven worden in je leven, met alle emoties die daarbij horen — zonder oordeel, zonder schaamte.

Samen geven we stilgeboren baby’s een stem

Elke stilgeboren baby verdient het om gehoord te worden. Om herinnerd te worden. Om een plek te hebben in de wereld en in de harten van mensen. Laten we samen die stilte doorbreken. Want waar liefde is, mag gesproken worden.

❤️ Laten we blijven praten, blijven luisteren en blijven delen. Want door samen te spreken, eren we het leven dat voor altijd voortleeft in onze harten.