“Moet je niet eens verder met je leven?”

Als je ooit de vraag hebt gehoord: “Moet je niet eens verder met je leven?”, dan weet je hoe pijnlijk en leeg die woorden kunnen voelen. Het lijkt een onschuldige vraag, vaak gesteld met de beste bedoelingen. Maar voor een moeder die een kind heeft verloren, raken die woorden aan een dieper verdriet dat moeilijk in woorden te vangen is.

Hoe leg je uit dat “verdergaan” niet zo simpel is? Dat je verdriet niet iets is wat je achterlaat of opbergt in een kast? Het is geen hoofdstuk dat je afsluit en vervolgens nooit meer openslaat. Verdriet om het verlies van je kindje is iets dat je meedraagt, elke dag, op een manier die alleen jij kunt voelen en begrijpen.

Het misverstand van “verwerken”

Veel mensen denken dat rouw een proces is dat een duidelijk begin en einde heeft. Ze zien het als iets wat je moet “doorstaan” om daarna weer terug te keren naar het leven zoals het was. Maar rouw werkt niet zo. Het verlies van een baby is een levenslange ervaring die verweven raakt met je identiteit, met wie je bent en hoe je de wereld ervaart.

In de Stillborn Sisterhood begrijpen we dat woorden zoals “verwerken” of “achter je laten” niet passen bij de ervaring van babyverlies. Ze suggereren dat er een eindpunt is, een moment waarop je je verdriet kunt afschudden. Maar de realiteit is anders: rouw is niet iets dat op een kalender past. Het is niet lineair, en het kent geen deadline.

Een plek waar verdriet mag bestaan

In onze gemeenschap is er geen haast. We begrijpen dat jouw verdriet evenveel tijd nodig heeft als jij het wil geven. We bieden geen snelle oplossingen of antwoorden. Wat we wel bieden, is een veilige ruimte waarin je verdriet er mag zijn – zonder oordeel en zonder druk om te “genezen” of “door te gaan.”

Hier mag je jezelf zijn, precies zoals je bent. Je hoeft niet te voldoen aan verwachtingen van anderen of jezelf onder druk te zetten om verder te gaan terwijl je daar nog niet klaar voor bent. In de Stillborn Sisterhood is er ruimte om stil te staan bij je gevoelens, je herinneringen, en je verdriet.

De kracht van gedeelde verhalen