Van verdriet naar hoop

Een nieuwe zwangerschap na het verlies van je baby is spannend, misschien zelfs een beetje eng. Aan de andere kant zijn daar de gevoelens van voorzichtige blijdschap en verlangen.

Een persoonlijke reis door verlies en zwangerschap

Het is moeilijk om te beschrijven hoe het voelt om een stilgeboorte mee te maken. Het is een pijn die diep in je ziel snijdt en jouw wereld op zijn kop zet. Na het verlies van mijn geliefde kindje Tom, voelde het alsof de grond onder mijn voeten was weggeslagen en ik mezelf in een eindeloze duisternis bevond.

Maar het leven heeft een manier om door te gaan, zelfs als het hart gebroken is. En zo begon mijn reis van verdriet naar hoop, een reis die ik graag met jullie wil delen.

Na maanden van rouw en verdriet voelde ik me plotseling anders. Mijn lichaam gaf signalen die ik niet kon negeren. Angst en verwarring overspoelden me toen ik me realiseerde dat ik opnieuw zwanger was. Het was een mix van vreugde en angst – vreugde bij de gedachte aan nieuw leven, maar ook angst voor het onbekende, angst voor herhaling van het verleden.

De eerste echo bracht een golf van emoties met zich mee. Het zien van dat kleine kloppende hartje bracht tranen in mijn ogen, maar het bracht ook hoop – hoop op een nieuw begin, hoop op een gezonde zwangerschap deze keer met een levende baby.

Maar de weg was niet gemakkelijk. In het begin bracht elke dag nieuwe angsten en twijfels met zich mee. Elke beweging, elke pijntje deed me denken aan het verlies dat ik had geleden. Het voelde alsof ik op eierschalen liep, bang om opnieuw gekwetst te worden. Maar ik weigerde deze negatieve gevoelens mijn zwangerschap te laten overschaduwen. Ik genoot echt van deze zwangerschap. Een stuk bewuster ook dan de vorige twee zwangerschappen. Door bewust te genieten van deze zwangerschap voelde het lichter en fijner. Dit kindje was zo welkom. Mijn moederwens was zo groot. Ik verlangde naar het verzorgen en opvoeden van deze baby.

De momenten van genieten, koesteren en van kracht zorgden ervoor dat ik genoot van deze zwangerschap en zorgden ervoor dat ik positief in het leven stond.

En langzaam begon ik te geloven dat het anders zou kunnen zijn. Langzaam begon ik te geloven dat dit keer alles goed zou komen. En toen, helaas kwam het HELLP-syndroom toch terug. Wel iets later in de zwangerschap en in een mildere vorm. Omdat deze zwangerschap nog niet lang genoeg gevorderd was, werd ook deze zoon stilteboren.

En toch voelde ik een enorme dankbaarheid. Ik was moeder geworden van wederom een prachtige zoon. Ik had elke dag genoten van deze zwangerschap. Had er alles aan gedaan dat Tim het fijn had in mijn buik en kon groeien. Zijn geboorte en ook de jaren erna herinneren mij er aan dat liefde sterker is dan welke pijn dan ook. En hoewel de weg lang en hobbelig was, zou ik het niet anders willen. Want het was deze reis die me leerde dat zelfs in de diepste duisternis, het licht van hoop altijd schijnt. En geloof me de dagen zijn donker geweest. Heel erg donker. Maar nu schijnt de zon elke dag, ook als hij zelf niet schijnt en het een regendag is.