Wat ik het allerergste vond …

Het onmetelijke verlies van babyverlies.  Een persoonlijke reis door rouw

Tom en Tim

Toen Tom en Tim overleden, stond mijn wereld stil. Letterlijk stil. Elke dag die verstreek, voelde als een dag verder bij hen vandaan. Het was een reis door diepe emoties en dagen van somberte, verlangen, doodwillen. Een heftige periode van rouw, waarbij ik onverwachte lessen leerde die het verlies van Tom met geleerd hadden ervoor zorgden dat het rouwproces van Tim anders maakten.

Ik heb geleerd dat rouw geen recht pad is. Het is eerder een kronkelende weg door weken, maanden van verdriet, acceptatie en zelfontdekking. Een ‘voordeel’ was dat ik na het verlies van Tom vele malen minder ziek was. Mijn lichaam had het zichtbaar minder zwaar te verduren gehad. Dit scheelde enorm, waardoor ik bewuster met dit verlies bezig kon zijn en het verdriet kon omarmen zonder de last van fysieke zwakte en zorgen of mijn lever en nierfuncties zich wel zouden herstellen na de zware aanvallen van het HELLP-sydroom dat ik gehad had bij beide zwangerschappen. 

Wat mij het meest raakte en verdrietig maakte, was de schijnbare onbewogenheid van mijn omgeving. Begrijpelijk, want ze kenden Tom en Tim niet zoals ik dat deed. Tom en Tim waren slechts kortstondige bezoekers in deze wereld. Mijn vrienden en familie hebbe niet de kans gehad om hen te leren kennen mede omdat ik dood en doodziek was. Ze hebben nooit hun lach gehoord of en hebben niet hun vast kunnen houden. Voor hen waren Tom en Tim abstracte namen, zonder concrete herinneringen om aan vast te houden.

eenzaamheid

Het voelde eenzaam, alsof ik mijn verdriet in stilte droeg, terwijl de wereld om me heen doorging alsof er niets was gebeurd. Ik ben dankbaar voor de lieve vriendinnen die mij keer op keer mijn verhaal lieten vertellen, maar zelfs zij konden niet volledig begrijpen wat ik doormaakte. Er waren zo weinig mensen die Tom en Tim hadden gezien, die hun aanwezigheid hadden gevoeld zoals ik dat had gedaan. Voor mij waren ze tastbaar, levend in mijn herinneringen en mijn gebroken hart.

Het is in deze kloof tussen mijn realiteit en die van anderen dat het verwerkingsproces scheef begint te lopen. Terwijl ik mijn kinderen blijf herinneren en koesteren, gaat het leven om me heen door alsof er niets is veranderd. Ik sta daar met lege handen, lege buik, omringd door herinneringen die voor anderen slechts vage schimmen zijn.

gun jezelf de erkenning

Herken jij dit gevoel? Voel je je ook alleen in je verdriet, terwijl de wereld om je heen doorgaat alsof er niets is gebeurd? Ik nodig je uit om te praten, om je verhaal te delen en om samen te rouwen. Stuur me een berichtje, laat me weten dat je er bent en dat je begrijpt. Want elke moeder die met babyverlies te maken heeft, verdient erkenning, begrip en steun.

Laten we samen de stilte doorbreken en de pijn van babyverlies erkennen, zodat geen enkele moeder zich ooit alleen hoeft te voelen in haar verdriet.