het moment dat je weer van de bank af durft te komen

Het leven is niet alleen maar een opeenstapeling van blije vrolijke gebeurtenissen. Als je de sociale media geloofd zou je bijna denken dat dat wel zo is. Het tegendeel is waar! In je leven kun je overvallen worden door gebeurtenissen die je leven doen stilstaan. Soms zijn die gebeurtenissen zo heftig dat je je afvraagt of je ooit weer gelukkig zult en kunt worden.

Het verlies van een baby is zo’n hartverscheurende ervaring die je leven letterlijk op zijn kop zet. Het kan verlammend werken. Alsof je het liefste stil wilt blijven staan om het moment dat je nog wel gelukkig was vast wilt houden. Het verlies van je baby doet zo ontzettend veel pijn dat je niet alleen verdrietig bent omdat je je kind mist, het maakt je ook angstig. Je voelt je schuldig omdat jouw dierbaren verdriet hebben om iets dat in jouw lichaam is gebeurd. Een andere emotie is een gevoel van schaamte. Dat het je niet gelukt is om een kindje levend op de wereld te zetten.

En toch… het is echt mogelijk om weer echt gelukkig te worden en een fijn en prettig leven te gaan leven. Het is mogelijk om uit de overlevingsstand te komen en weer te gaan leven. Alleen hoe vraag je je vast af. Je verlangt naar het leven dat je had voordat je je kindje verloor. Toen leek alles zo gemakkelijk te gaan en had je geen zorgen en intens verdriet.

Het verlies van je baby kan verlammend zijn. De bank in je woonkamer is je grootste vriend. Uren kun je daar verdwaasd en in stilte zitten. Je merkt niet eens dat je thee koud is geworden. Je staart in het luchtledige en iets gaan doen? Het komt niet eens in je op. Boodschappen doen? Oja dat moet ook nog en als je dan bekenden tegenkomt? Wat zeg je dan? Je voelt die ogen op je gericht en vraagt je af… wat zullen ze wel niet denken.

Dan liever op de bank met een kop thee diep verzonken in je eigen gedachten zonder dat je uitleg hoeft te geven aan anderen die jou in jouw optiek toch niet snappen. Deze plek voelt veilig. Thuis lijkt het of jouw wereld stilstaat en je merkt vaag dat de wereld om je heen doordendert en je kijkt er verwonderd naar. Vaag herinner je je dat jouw leven zo ook was voordat je je baby verloor.

Je voelt dat er iets gaande is in jouw lijf en hoofd. Er komt een beetje energie en je hoort steeds vaker een stem die zegt ga iets doen. Ga naar buiten, kom in actie. Maar je durft niet, je vindt het doodeng. Want voor jou voelt het elke dag die voorbijgaat is een dag verder weg bij je leven dat je nog wel gelukkig en onbezonnen was. En het is een dag verder weg bij het leven dat je in je voelde groeien. Het is een heftige tweestrijd waar je je in bevindt.

Diep van binnen voel je een verlangen om weer te kunnen lachen, plezier maken en genieten van kleine dingen. Een uitje met een vriendin of met je partner ergens lekker gaan eten. Je voelt dat verlangen maar je vindt het ook eng. Het is alsof je wordt tegengehouden.  

Weer gaan leven na babyverlies is een weg die als een slingerpad voelt. Het pad wordt gevuld met emoties die alle kanten opschieten. Het ene moment gaat het goed, dan word je weer overmand door verdriet en gemis. Het is om moedeloos van te worden. De weg waar je je op bevindt is er een waarvan je voelt dat je doorzettingsvermogen en ook moed nodig hebt.

Dan is de bank in je huis gevoelsmatig de meest veilige optie. Hier word je niet onverwacht geconfronteerd met indrukken, opmerkingen en situaties die je uit balans halen waardoor je nog meer pijn voelt.

Je voelt je onbegrepen door je omgeving. Zij voelen niet wat jij voelt en je kunt het hen ook niet kwalijk nemen. Dat voel en weet je echt wel en daar ben je je ook bewust van. Jij voelt dat jij tekortgeschoten bent en daar voel je je enorm schuldig over en deze emoties verlammen je. Had je dingen anders kunnen doen? Nog beter de regeltjes volgen die worden voorgeschreven? Diep van binnen vraag je je af of het echt jouw schuld is en eigenlijk weet je het antwoord ook wel. Het gaat erom dat je jezelf leert vergeven en dat je gaat accepteren wat er is gebeurd. We leven nu eenmaal niet in een maakbare wereld. Niet alles gaat over een leien dak.

Stillborn Sisterhood

Gelukkig zijn er initiatieven zoals de Stillborn Sisterhood, waar mensen samenkomen om hun ervaringen te delen, om steun te vinden bij elkaar en om te ervaren dat ze niet alleen zijn. Dat er meer vrouwen zijn die te maken hebben met babyverlies. Bij dit initiatief vind je een luisterend oor, begrip en warmte. Hier word je aangemoedigd om je verhaal te delen zonder dat je voelt dat je je hoeft te verdedigen. Het is een plek samen gerouwd wordt, maar hier wordt ook gelachen, gehuild en gepraat over de dag dagelijkse dingen. Het is een veilige omgeving waar gelijkgestemden samenkomen en begrijpen waar jij doorheen gaat. Ze hebben allemaal eenzelfde ervaring en delen graag hun verhaal om jou te helpen. Hier geld gedeelde smart is halve smart.

Hoe kom je weer in beweging? Dat is de vraag die menig moeder van een stilgeboren baby zich afvraagt. Dat is te beginnen met kleine stapjes, stap voor stap je omgeving groter maken. Waarbij stap een is dat je accepteert dat je je zo mag voelen. Dat dat oké is dat je je verdrietig voelt. Dat je angstig, schuldig voelt en dat je je schaamt. Je hoeft dit niet alleen te doen. Je omgeving wil er graag voor je zijn, vooral de mensen die van je houden en om je geven willen je graag helpen. Daar komt ook bij dat je mag vertrouwen in een toekomst waar de dagen echt weer beter gaan worden.

Het diepe verlangen om weer gelukkig te worden

Het verlangen om weer in beweging te komen en gelukkig te worden na het verlies van een baby is een eerste en zeker ook moedige stap. Het kronkelpad naar geluk is niet gemakkelijk, maar is zeker de moeite waard.  Als je het lastig vindt om die stap te zetten doe het dan uit liefde voor je kindje die er niet is.